Alcune riflessioni
Ho sempre pensato che i film islandesi prodotti dopo il 2010 circa fossero rivolti principalmente ad artisti stranieri e che la domanda interna non fosse qualcosa a cui i produttori prestavano molta attenzione.
Il motivo di questa opinione è, tra l’altro, perché questi film sono privi di umorismo, che spesso caratterizzava film come Noah the Albino, Djoflaeyjuna e Angels of the Universe, anche se questi film non erano esattamente edificanti. Ma come tutti sanno, compresi i registi, è difficile tradurre l’umorismo tra le culture.
Inoltre, ho scoperto che i manoscritti sono un’eredità e un galleggiante. Non ricordo una sola frase usa e getta di un film realizzato dopo il 2010 che sarebbe comprensibile se il pubblico straniero fosse il pubblico target.
D’altro canto, la qualità della produzione è notevolmente aumentata e la natura islandese può essere goduta sempre di più, cosa che interessa soprattutto agli spettatori stranieri.
In altre parole, perché è una novità che l’interesse dei cittadini per i film islandesi sia limitato?
https://www.visir.is/g/20242649254d/fair-sau-is-lenskar-bio-myndir-sem-fengu-350-milljonir-krona-i-styrk
di gerningur
7 Comments
Þetta er frétt af því þessir styrkir eru hugsaðir til að halda á lofti íslenskri menningu.
Þetta á ekki að vera atvinnubótavinna eða óskilvirk landkynning.
Vandamálið er og hefur verið að til þess að fá styrk þarftu að getað höfðað til smekks og vilja þeirra sem að sjóðnum sitja, sem eru einmitt ráðin til þess að viðhalda smekk og vilja þeirra sem að áður hafa setið, ásamt því að geta sýnt fram á fjármagn annarstaðar frá sem er oft auðveldast að sækja til erlenda aðila sem vilja sjá Íslenska hestinn og lopapeysur. Og jafnvel þótt að allt gangi eftir og þú lendir ofar á öðrum umsækjendum sem eru að spila á kerfið, þarftu að vera á ári sem að Balti er ekki þegar búinn að tæma alla sjóði.
Það þarf bara að leggja meiri pening og metnað í jaðarmenninguna sem getur ýtt undir kvikmyndahúsasókn þar sem þessar myndir eru sýndar.
Færri eru að sjá þessar myndir vegna þess að markaðurinn hefur breyst töluvert og er mikið meira í bútum.
Segjum að nokkrar myndir fari til Netflix, nokkrar til þarna evrópska dæmisins sem ég man ekki hvað heitir, nokkrar til Disney og nokkrar til HBO.
Nær enginn er að fara að kaupa allar þessar þjónustur sem á sama tíma mega ekki bjóða upp á sama efni og Rúv og Stöð 2 hafa til sýningar innan sama markaðssvæðis.
Ég tel að nema stór breyting verði á varðveislu og umsýslu á Íslenskt-framleiddu efni muni þetta efni líklegast tapast og mikið muni ekki sjá dagsins ljós.
Ég hef alveg áhuga að sjá þessar myndir. Hvar er hægt að sjá?
Tjah, ég er ekki sammála um að það sé takmarkaður áhugi á íslenskum myndum á Ísland. Snerting eftir Balta er tekjuhæsta mynd ársins by far. Síðasta Veiðiferðin og Lof Mér Að Falla voru í sama pakka 2020 og 2017. Það koma einfaldlega út miklu fleiri íslenskar kvikmyndir í dag en gerðu fyrir hér áður fyrr.
Það kom út ein önnur íslensk mynd út árið 1996 þegar Djöflaeyjan kom út. Árið 2021 komu út 12 íslenskar kvikmyndir. 9 á þessu ári.
Sko, það er ýmislegt í þessu.
Þessar myndir hafa væntanlega fengið styrki erlendis frá líka, langflestar íslenskar kvikmyndir í dag eru samframleiddar að einhverju marki með fyrirtækjum í Evrópu, þá fæst aðgangur að sjóðum þar. Þannig að þó að fáir hafi séð þessar myndir í bíó hafa þær (líklega, veit það auðvitað ekki fyrir víst) samt komið með fé inn í hagkerfið erlendis frá.
Kvikmyndagerð verður ekki til í einhverju tómarúmi, það fæðist ekki bara einhver snilli sem býr til snilld bara af því bara. Þetta byggir á áratuga vinnu við að byggja upp fagþekkingu og reynslu. Þess vegna þarf að vera svigrúm til að gera alls konar myndir, og sumar þeirra mistakast. Vondu myndirnar þurfa líka að vera til, annars koma þessar góðu aldrei.
Varðandi handritin og efnistökin þá hef ég ekki séð þessar umræddu myndir, en geri ráð fyrir að þær séu í artí kantinum. Þannig myndir eiga greiðari leið inn á kvikmyndahátíðir erlendis og eftir því sem þær komast á fleiri hátíðir eru meiri líkur á að einhver dreifingaraðili pikki þær upp og setji á markað einhvers staðar. Innkoma fyrir svona myndir getur komið á mjög löngum tíma, áhorfstölur á fyrstu vikum og mánuðum segja sjaldan mikið.
Ef maður ber t.d. Imdb-síðuna fyrir Solitude (eða Tilverur, eins og hún heitir á íslensku) sem fái sáu hér heima, og Villibráð, sem 56þúsund manns sáu hér heima, sér maður að Tilverur hefur verið sýnd á mörgum hátíðum, fengið tilnefningar og verðlaun á þeim og væntanlega komin í dreifingu (https://www.imdb.com/title/tt26218798/awards/?ref_=tt_awd). Villibráð er hins vegar bara með Edduna (https://www.imdb.com/title/tt16239030/awards/?ref_=tt_awd). Lókal myndir skila sér ekkert alltaf út fyrir landsteinana og öfugt.